نطق پیش از دستور سیده مریم حسینی در جلسه 170 (1403/07/22)

نطق پیش از دستور سرکار خانم حسینی مورخ 22/07/1403 بسم الله الرحمن الرحیم ریاست محترم شورا، اعضای گرانقدر، شهردار فرهنگی سومین حرم و مدیران ارزشمند شهری ، اصحاب همیشه در صحنه رسانه ، همشهریان عزیزشیراز جنت تراز امروز در مورد یکی از مسائل اجتماعی حساس و حیاتی شهرمان، یعنی وضعیت دختران و زنان بی‌سرپناه که به دلایل مختلف از حمایت خانواده، اجتماع و نهادهای حمایتی محروم هستند، مطالبی را عرض می کنم. این دختران و زنان در سایه بحران‌های اقتصادی، خانوادگی، یا اجتماعی از سرپناه و حمایت مناسب محروم شده‌اند و در بسیاری موارد با آسیب‌های روحی، روانی و جسمی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این شرایط نه تنها به فرد آسیب می‌زند، بلکه برای جامعه نیز تهدیدی جدی است، زیرا محرومیت این افراد از حقوق اولیه‌شان می‌تواند به افزایش آسیب‌های اجتماعی همچون بزهکاری، اعتیاد و فقر منجر شود. وضعیت کنونی: براساس مشاهدات و آمارهای موجود، بسیاری از این زنان و دختران به دلیل نبود حمایت اجتماعی و خانوادگی و همچنین ضعف سیستم‌های حمایتی، در حاشیه‌های شهر یا مکان‌های غیررسمی و غیراستاندارد زندگی می‌کنند. آنان در معرض انواع خطرات، از جمله سوءاستفاده‌های جسمی، جنسی و روانی هستند. بیکاری، نبود آموزش، نداشتن دسترسی به خدمات بهداشتی و عدم امنیت، وضعیت این گروه از زنان را به شدت آسیب‌پذیر کرده است. تحلیل مسئولیت‌ها: مسئولیت ساماندهی و حمایت از این زنان و دختران به عهده چندین دستگاه و نهاد مختلف است که متأسفانه هماهنگی لازم میان آنها وجود ندارد. 1- سازمان بهزیستی: این سازمان به عنوان نهادی اصلی برای حمایت از افراد آسیب‌پذیر، باید خدمات روانشناختی، حمایتی و مشاوره‌ای برای بازتوانی این افراد فراهم کند. اما کمبود منابع و ناکارآمدی در توزیع خدمات مانع از عملکرد موثر آن شده است. 2- نیروی انتظامی و دستگاه قضایی: مسئول تأمین امنیت این زنان در برابر سوءاستفاده‌های احتمالی هستند. اما گاهی خود این زنان به دلیل شرایط حاشیه‌ای و غیرقانونی زندگیشان، از ترس مواجهه با قانون، از مراجعه به پلیس یا دستگاه قضایی خودداری می‌کنند. 3- سازمان‌های مردم‌نهاد: در بسیاری از موارد نقش کلیدی در حمایت از زنان بی‌سرپناه دارند. با این حال، به دلیل کمبود منابع و محدودیت‌های قانونی، اغلب نمی‌توانند به طور کامل اثرگذار باشند. راهکارها: برای ساماندهی وضعیت این زنان و دختران بی‌سرپناه، باید رویکردی چندجانبه اتخاذ شود. در این راستا پیشنهاداتی ارائه می‌شود : 1- افزایش همکاری‌های بین‌نهادی: تشکیل کارگروه‌های مشترک میان شهرداری، بهزیستی، نیروی انتظامی و سایر نهادها برای هماهنگی بیشتر و ارائه خدمات یکپارچه به این افراد. 2- گسترش پناهگاه‌ها و مراکز حمایتی: شهرداری و سازمان بهزیستی باید با همکاری همدیگر، ظرفیت‌های بیشتری برای اسکان موقت و دائم این زنان فراهم کنند و خدمات روانشناسی و حقوقی برای آنان ارائه دهند. 3- توانمندسازی اقتصادی: ایجاد دوره‌های آموزشی و کارآفرینی ویژه این گروه از زنان، تا آنان بتوانند از نظر اقتصادی مستقل شوند و دوباره به جامعه بازگردند. 4- افزایش نظارت بر امنیت: افزایش حضور نیروهای امنیتی و نظارتی در مناطق پرخطر برای پیشگیری از سوءاستفاده از این زنان. 5- ارتقای آگاهی‌های عمومی: برای جلوگیری از نادیده گرفتن یا برچسب‌زنی به این افراد ، لازم است که در سطح جامعه فرهنگ‌سازی و آگاهی‌رسانی مناسبی انجام گیرد. بهترین پیشنهاد برای اسکان زنان و دختران بی‌سرپناه باید شامل یک رویکرد جامع و چندلایه باشد که نه تنها نیازهای اولیه آنان را برطرف کند، بلکه به توانمندسازی و بازگشت آنان به جامعه نیز توجه داشته باشد. در پایان، امیدوارم با تلاش‌های جمعی ، بتوانیم گامی موثر در جهت حمایت و توانمندسازی این گروه از دختران و زنان آسیب‌پذیر برداریم و شهری امن و حامی برای تمامی شهروندان، به ویژه افراد بی‌سرپناه و آسیب‌پذیر، بسازیم. والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته.