محلاتی شیرازی، صدرالدین قرن: ۱۴ (۱۳۵۹-۱۲۸۳ ش) عالم دینى، فقیه، مفسر، نویسنده، استاد و شاعر در شیراز به دنیا آمد. پدرش آیت‌اللَّه میرزا ابوالفضل محلاتى از علما و روحانیون بنام و دانشمند فارس بود. صدرالدین پس از تحصیل مقدمات به عتبات عالیات رفت و مدتى از محضر استادن آنجا بهره گرفت و به شیراز بازگشت. وی چندى در اصفهان و قم تحصیلات علوم دینى خود را ادامه داد تا موفق به کسب درجه اجتهاد شد و سپس به شیراز بازگشت و در آنجا حوزه تدریس بنیان نهاد و حلقه‌ى تفسیر قرآنى ترتیب داد. از بدو تأسیس دانشکده ادبیات در شیراز به تدریس زبان عربى و ادبیات اشتغال ورزید. او علاوه بر تحقیق و نویسندگى، شعر هم مى سرود و چون به طریقه ذهبیه مایل بود اشعارش مضامین عرفانى داشت. از ۱۳۳۴ شمسی صبحهاى جمعه انجمن ادبى صدر را در خانه خود تشکیل داد. وى از اعضاى مؤسس کانون دانش پارس نیز بود. این کانون مجالس ادبى داشت و تألیفات گوناگون اعضاى کانون را به چاپ مى‌رساند و داراى نشریه بود. آثار علمى و ادبى محلاتى در این نشریه به چاپ مى‌رسید. از آثار وى: تفسیر «سوره عصر»؛ «شأن نزول آیات قرآن»؛ «مناسک حج»؛ «اسرار حج»؛ «دارالعلم شیراز»؛ «ولایت فارس در زمان خلفاء»؛ «مکتب عرفان سعدى»؛ «مقدمه تاریخ ادب عرب».
مرجع: انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۵، ص۱۵۲.