بابا فغانی شیرازی از آخرین شاعران سبک عراقی در سده نهم هجری بود که برخی او را از پیشگامان سبک هندی و به‌ویژه سبک وقوع در شعر فارسی می‌دانند. وی در شیراز متولد شد و رشد کرد و در سی سالگی شیراز را ترک نمود و به هرات رفت. سپس به تبریز برگشت و در خدمت سلطان یعقوب و جانشینان او مشغول شد تا آنکه حکومت آق‌قویونلو رو به تجزیه رفت. پس از آن، بابافغانی به شیراز برگشت اما در زمان قدرت‌گرفتن شاه اسماعیل صفوی به خراسان نقل مکان کرد و مدتی در ابیورد زندگی کرد و سپس در مشهد ساکن شد. او در سال ۹۲۵ هجری در مشهد درگذشت. وی قصایدی در مدح ائمه اطهار(ع) سروده است.
منبع: تاریخ ادبیاات ایران، ذبیح الله صفا