حضرت علی بن حمزه بن موسی (ع)، از نوادگان عظیم الشأن امام کاظم (ع) در سال 220 ه.ق به جهت دور ماندن از گزند بنی عباس به همراه چند تن از سادات دیگر به شیراز آمد. ایشان در کوه باباکوهی زندگی می کرد و برای امرار معاش به شهر می آمد. روزی مأموران بنی‌عباس ایشان را شناسایی کردند و در دامنه کوه باباکوهی حضرت را به شهادت رساندند. نقل است که تن بی سر حضرت علی بن حمزه (ع)، سر را در دست گرفت و از دامنه کوه پایین آمد و در نزدیکی رودخانه خشک به زمین افتاد و تا هفت روز جنازه مطهر، لا اله الا الله می گفت. مردم پیکر ایشان را به خاک سپردند و در دوران عضدالدوله دیلمی این مزار به عنوان اولین بنای امامزادگان ایران مورد توجه واقع شد.
منبع: شد الازار، جنید شیرازی