حضرت احمد بن موسی (ع) فرزند بزرگ امام موسی کاظم (ع) است. ایشان شخصیتی جلیل، کریم و باتقوا بود که توسط پدر بزرگوار خویش بسیار مورد توجه واقع می شد. حضرت احمد بن موسی (ع) بزرگواری بخشنده بود که در طول عمر خویش از راه کتابت قرآن هزار بنده آزاد کرده بود. پس از شهادت امام کاظم (ع)، مردم مدینه به تصور این که احمد بن موسی (ع) امام بعدی است با ایشان بیعت کردند. حضرت پس از گرفتن بیعت از مردم، آن ها را به خانه امام رضا (ع) برد و همگی را به بیعت امام رضا (ع) درآورد. با احضار امام علی بن موسی الرضا (ع) به خراسان، حضرت احمد بن موسی (ع) و تعدادی از امامزادگان و شیعیان برای یاری امام (ع) به سوی خراسان شتافتند، ولی در نزدیکی شیراز با سپاهی از بنی‌عباس درگیر شدند و پس از جنگ، شبانه وارد شهر شیراز گردیدند. فردای آن روز مأموران بنی‌عباس حضرت احمد بن موسی (ع) را شناسایی کردند و ایشان را به شهادت رساندند و خانه‌ای که حضرت در آن پناه گرفته بود بر سرش ویران ساختند تا تبدیل به تلی از خاک شد. حضرت حسین بن موسی (ع) به باغ قتلغ واقع در محله بالاکفت امروزی پناه برد و در همان‌جا به شهادت رسید، ولی حضرت محمد بن موسی (ع) که از فرزندان عابد و پرهیزگار امام کاظم (ع) بود تا پایان عمر به زندگی مخفیانه در شیراز روی آورد و مخفیانه نیز از دنیا رفت. در قرن هفتم مزار حضرت احمد بن موسی (ع) توسط امیر مقرب الدین مسعود، وزیر آل اینجو کشف گردید. چندی بعد مزار حضرت حسین بن موسی (ع) نیز در باغ قتلغ آشکار شد. در قرن هشتم در زیر خانه میرزا عنایت الله دستغیب مزار حضرت محمد بن موسی (ع) نیز یافت شد. از آن زمان تا کنون شیرازیان از وجود مبارک این امامزادگان، خیر و برکت می گیرند و بقعه آنان را قبله حاجات خود قرار داده اند.
منبع: آفتاب شیراز، آیت الله علی اکبر کلانتری