صدرالدین محمد بن ابراهیم بن یحیی قوام شیرازی مشهور به ملاصدرا و ملقب به صدرالمتألهین، بزرگ ترین فیلسوف جهان اسلام است. وی در سال 979 ه.ق در شیراز دیده به جهان گشود. پدرش وزیر فارس بود و به دلیل منصبی که داشت به قزوین پایتخت صفویان مهاجرت کرد و صدرالدین کودک را با خود برد. وی پس از سپری کردن دوران نوجوانی با شیخ بهایی و میرداماد آشنا شد و به شاگردی آنان درآمد. سپس به اصفهان پایتخت جدید صفویه رفت. وی در اصفهان به درجه اجتهاد رسید و در مدرسه خواجه به تدریس پرداخت، ولی فشار برخی دانشمندان قشری باعث شد از اصفهان خارج شود و به کهک قم برود. او در ایام زندگی در کهک آثار بسیاری نوشت. پس از چند سال در زمانی که امامقلی خان حاکم شیراز مدرسه خان را تکمیل نمود از ملاصدرا جهت تدریس در این مدرسه دعوت کرد. با بازگشت ملاصدرا به شیراز، حوزه درسی وی در مدرسه خان قرار گرفت و تألیفات و شاگردان پرشماری را از خود به جا گذاشت. وی سرانجام در سال 1045 ه.ق هنگامی که در هفتمین سفر پیاده ی حج خود در راه بصره بود از دنیا رفت و در حرم امیرالمؤمنین (ع) به خاک سپرده شد. شاهکار ملاصدرا تأسیس مکتب فلسفی حکمت متعالیه است که تلفیقی از میراث فکری جهان اسلام تا آن زمان شامل فلسفه مشاء، فلسفه اشراق، کلام، عرفان، تفسیر قرآن و احادیث اهل بیت (ع) بود. از مهم ترین آثار ملاصدرا می توان به این کتب اشاره کرد: اسفار اربعه، مفاتیح الغیب، رساله عرشیه، اکسیر العارفین، مشاعر، شواهد الربوبیه، کسر اصنام الجاهلیه، شرح اصول کافی و تفسیر چند سوره قرآن
مرجع : ملاصدرا فیلسوف و متفکر بزرگ اسلامی، هانری کربن