محمد اهلی شیرازی ادیب و شاعر قرن نهم و دهم هجری است. او در قصیده از انوری، ظهیر فاریابی، خاقانی و جامی؛ و در غزل از سعدی و حافظ پیروی می‌کرده است. اهلی قصاید و ترکیب‌بندهای زیادی در مدح و رثای اهل بیت (ع) دارد و به دلیل عشق به اهل بیت (ع) تخلص خود را اهلی نمود. اهلی را پیرو سبک عراقی دانسته اند. اشعار وی که در قالب‌های مختلف شعری سروده شده، آکنده از صنایع ادبی است. او به ویژه در ساختن ماده تاریخ چیره‌دست بود. اهلی، قصاید بسیار و نیز چند ترکیب‌بند در منقبت پیامبر (ص)، حضرت علی (ع) و سایر اهل بیت (ع) سروده که هفت قصیده از این قصاید در رثای امام حسین (ع) است. از او ۳ قصیده، در پاسخ سلمان ساوجی برجای مانده است. از آثار او می توان به مثنوی شمع و پروانه، مثنوی سحر حلال و منظومه گنجفه اشاره کرد. اهلی در سال 942 ه.ق چشم از جهان فروبست و در جوار آرامگاه حافظ به خاک سپرده شد.
مرجع: سیمای شاعران فارس در هزار سال، حسن امداد